Hoi, ik ben Ann en zal kort toelichten wat mijn relatie met paarden is.
Als kind was ik al gefacineerd door dieren. In de lagere school mocht ik van mijn moeder, na lang aandringen en een goed rapport op school, eindelijk naar de manege een sportkamp volgen. Het was net een droom!
Daarna ben ik nog lessen gaan volgen, maar mijn spaargeld verdween als sneeuw voor de zon en weg was mijn droom.
Ik ben 15 jaar lang niet meer terug gegaan.
Mijn zus was gestart met lessen en vroeg of ik eens wilde komen kijken. Eens terug thuis zei ik tegen mijn man:" Ik ga terug rijden!"
Na 11 jaar wekelijks te rijden met manegepaarden kwam het voorstel van mijn man dat als ik stalling dicht bij huis vond, beter een eigen paard kon kopen. En ja hoor, stalling heb ik inderdaad gevonden. En dan de zoektocht
Ik was op zoek naar een grote zwarte run en ben uiteindelijk thuis gekomen met een negen jarige voskleurige merrie.
Nu, 6 jaar later zijn we nog altijd samen, we hebben een hele weg afgelegd met bloed, zweet en tranen, wat een klein boek op zich is.
Mijn paard is de spiegel van mijn ziel, ze is mijn beste vriendin die innerlijke rust brengt (zelfs als ze zelf hypernerveus is) en die wil ik voor geen goud inruilen voor een ander